Każdy student pedagogiki musi zapoznać się z wieloma historycznymi sytuacjami i nurtami dotyczącymi nauczania. Jednym z nich jest Nowe Wychowanie, które powstało na przełomie XIX/XX wieku. Kierunek ten krytykuje szkołę tradycyjną (herbartowską), w której dominował formalizm dydaktyczny, rygoryzm wychowawczy, jednostronność intelektualistyczna oraz „traktowanie ucznia jako biernego przedmiotu wszelkich zabiegów dydaktycznych i wychowawczych”. Poniższy tekst podpowie Ci, czym charakteryzuje się Nowe Wychowanie i jakie są jego główne założenia.
Nowe Wychowanie, oparte w dużej mierze na pajdocentryzmie postulowało zindywidualizowanie procesu wychowania, skoncentrowanie zasad doboru treści, metod kształcenia i wychowania wokół dziecka, jego potrzeb, zainteresowań i aktywności, zaś nauczyciel miał jedynie zadbać, by dziecko miało zagwarantowane optymalne warunki do rozwoju.
Władza wychowawców względem dzieci została zastąpiona przez współdziałanie i negocjowanie swoich stanowisk – dążono do partnerstwa między nauczycielami, a uczniami, z tym że autorytetem nie miał być już nauczyciel, a uczeń. Rezygnowano z dyscypliny i wysokich wymagań w zakresie opanowania treści materiału, na rzecz wprowadzenia opieki oraz znikomych lub wręcz braku wymagań wobec uczniów. Wyeliminowano także kary, a uczniowie nie mieli narzuconego wymogu podporządkowania się poleceniom nauczycieli. Według Nowego Wychowania instytucja szkoły w ujęciu tradycyjnym jest wręcz zbędna i nie spełnia oczekiwań obecnego świata, nie powoduje rozwoju jednostki, tylko wtłacza do głów wychowanków utarte schematy. Dzieci mogą samodzielnie decydować o swoim losie oraz o tym, czego (i czy w ogóle) chcą się uczyć.
Aby lepiej zrozumieć zasady, którymi kieruje się Nowe Wychowanie warto przybliżyć sobie termin pajdocentryzmu, na którym jest oparte. Pajdocentryzm, to kierunek, którego głównym obiektem zainteresowania jest dziecko – najważniejsze są jego potrzeby, możliwość ich zaspokajania oraz ekspresji. W pajdocentryzmie kładzie się nacisk na spontaniczność, dobrowolność, swobodę, wolność i szczerość wypowiedzi dzieci, natomiast rola nauczyciela ogranicza się do wsparcia ich naturalnego rozwoju. Podkreśla się indywidualizm – niektórzy przedstawiciele pajdocentryzmu wręcz naciskają na dążenie do bycia indywidualnością, która wyróżnia się z otoczenia, co w ostateczności świadczy o sile osobowości. Według Ellen Karoline Key dziecko wiedzie prym zarówno w życiu rodzinnym jak i społecznym. Nie może być ono czyjąś własnością oraz posiada swoje prawa ( w tym prawo decydowania o własnym losie oraz do wyboru dróg i środków prowadzących je do szczęścia i wszechstronnego rozwoju, np. prawo wyboru rodziców czy prawo bycia niegrzecznym.